Louis :)

Uśmiech to podstawa człowieka. Jednakże nie wszyscy codziennie doznają tego uczucia. W takich dniach najlepiej wyżalić się komuś takiemu jak Louis. Twój przyjaciel. Właśnie dzisiaj jest taki dzień, w którym potrzebowałaś jego pomocy, z tego powodu, że rzucił cię chłopak. Niebieskooki Lou zawsze umiał cię pocieszyć. Był twoim wsparciem w trudnych chwilach. Siedziałaś na kanapie w salonie, aż nagle usłyszałaś dzwonek do drzwi i ujrzałaś GO. Twojego przyjaciela. Bez namysłu rzuciłaś się w jego ramiona szlochając.

-Hej mała, co się stało?

-On…on…-szlochałaś- Mnie zostawił dla ładniejszej, po…powiedział, że nie jestem niczego warta.

-Zobaczysz, jeszcze będzie cię błagał na kolanach, abyś do niego wróciła.

- Skrzywdził mnie i nie chcę go więcej widzieć na oczy.

-Zrobię wszystko, abyś zapomniała o tym palancie.

- Najgorsze w tym wszystkim jest to, że on zostawił mnie dla mojej koleżanki ze studiów.

-A to świnia!- krzyknął

-Loui, dlaczego mnie nikt nie potrafi pokochać?

-Nieprawda, wszyscy za tobą szaleją, tylko boją się powiedzieć o swoich uczuciach.

-Mówisz tak, bo jesteś moim przyjacielem

-Nic na to nie poradzę, że jesteś taka piękna, mądra i swoim śmiechem potrafisz zarażać ludzi .

- Dziękuje, że tak mówisz, tylko pozazdrościć twojej przyszłej dziewczynie takiego chłopaka.

-Nie musisz jej zazdrościć, możesz nią zostać.

-Louis, jesteśmy tylko przyjaciółmi, nie oczekuje od ciebie nic więcej niż przyjaźni, a poza tym nie jestem gotowa na nowy związek.

-Przepraszam, nie chciałem żeby tak wyszło. Wiedziałem, że z tego nic nie wyjdzie. Nie zasługuje na  ciebie- chłopak wstał z kanapy i szybkim krokiem  opuścił progi twojego mieszkania.

Chciałaś pójść za nim, lecz gdy wyszłaś na zewnątrz nigdzie go nie było. Wróciłaś do domu, trzasnęłaś mocno drzwiami, a po chwili osunęłaś się po nich. „Czy właśnie straciłam przyjaciela?”- zadałaś sobie to pytanie. Łzy wolno opuszczały twoje oczy i spływały po lekko zaróżowionych już policzkach

~*~

Przez tydzień nie wychodziłaś z domu. Mało jadłaś, prawie wcale. Siedziałaś na łóżku z podkulonymi nogami i wpatrywałaś się czarny ekran telewizora. Komórka leżąca na szafce cały czas dawała o sobie znać. Nie chciałaś i nie miałaś zamiaru z nikim rozmawiać. W pewnym momencie do pokoju wparował Daniel- twój i Louisa kumpel.

- Co ty tu robisz? Jak tu wszedłeś?- zapytałaś z wyrzutem.

-Możesz mi powiedzieć dlaczego nie odbierasz telefonu? Mogłaś chociaż napisać głupiego smsa. Martwię się o ciebie.

 -Bez potrzeby. Wszystko w porządku.

-Właśnie widzę. Dalej- powiedział podchodząc do szafy i wyciągając z niej pierwsze lepsze rzeczy- ubieraj się i wychodzimy

- Możesz odpowiedzieć na moje pytanie… Skąd masz klucze do mojego domu?

- Poszedłem do Louisa i mi je dał

- Od czasu naszej kłótni z Lou nie wychodzę z domu. Straciłam przyjaciele, teraz jest gorzej ze mną niż po stracie Georga. Chyba czuję coś do Louisa.

-To mu to powiedz- oznajmił daniel

-Nie jest to takie łatwe.

-Dlaczego?- zapytał wysoki brunet

-On wyznał mi co do mnie czuje, a ja go dałam

-Dobra, pogadamy o tym później, a teraz ogarnij się, bo bez urazy wyglądasz strasznie.

-Dziękuje ci, za ten komplement-wzięłaś od niego ubrania i udałaś się w stronę łazienki, przebrałaś się, pomalowałaś i wróciłaś do znudzonego chłopaka

- Jestem gotowa, możemy iść.

-No w końcu- wstał z fotela i razem wyszliście na dwór.

-Gdzie my w ogóle idziemy?

- Niespodzianka- powiedział z chytrym uśmieszkiem.

Po 15 minutach spaceru doszliście do parku

- Zabrałeś mnie do parku? Serio Daniel?

- No co, świeże powietrze dobrze ci zrobi- zaśmiał się

-Zapewne- mruknęłaś

- O patrz Louis- powiedział twój towarzysz i wskazał w stronę fontanny.

-Boję się z nim spotkać twarzą w twarz.

-Jeżeli czujesz coś do niego to powiedz mu to, bo możesz tego żałować do końca życia- w tym momencie Louis was ujrzał i zaczął iść w stronę domu.

-Lou ! Poczekaj- krzyknęłaś, ale on nie reagował

-Daniel ja musze…

-Tak biegnij, nie zmarnuj szansy- przerwał ci twój monolog

-Dziękuję!- odpowiedziałaś w pośpiechu i pobiegłaś w jego stronę

- Lou proszę porozmawiajmy

-O czym chcesz gadać?- zatrzymał się

-O nas

-Jakich nas? Nas już NIE MA!! Dałaś mi to do zrozumienia ostatnio.

-Zrozumiałam co tak naprawdę czuję i myślę, że jeżeli dasz nam szanse to…

-Nie. Wybacz, ale mam już kogoś

-Ale jak to?

-Widzisz teraz jak ja się czułem, kiedy mnie odrzuciłaś

-Proszę cię wybacz mi to, ja wtedy jeszcze nie wiedziałam co czuję

-A teraz wiesz?

-Wiem. Jestem pewna swoich uczuć w 100%Jestem pewna, że cię kocham. Bardzo cię kocham.

-Ale ja już nie odwzajemniam twojej miłości- to był cios prosto w serce

-Wybacz nie chciałam ranić twoich uczuć. Twoja dziewczyna to wielka szczęściara

-Tak wielka- westchnął

-Chyba na mnie już czas, żegnaj- łza poleciała ci po policzku

-[T.I]! Zaczekaj. Tak naprawdę nie ma żadnej dziewczyny.  Kłamałem, chciałem, zobaczyć jak zareagujesz. Wiem jestem podły, ale nie mogę pozwolić ci odejść po raz drugi. Jesteś jedną z najważniejszych osób w moim życiu, przecież tak szybko nie potrafiłbym się odkochać.

-Kocham cię- wpadłaś w jego ramiona

- Ja ciebie też. Nie wiesz jak bardzo się cieszę, że przyszłaś do tego parku

-Gdyby nie Daniel to bym siedziała cały czas w pokoju. Nie żałuje, że dałam się wyciągnąć na spacer, teraz jestem z miłością mego życia.

-Chodźmy do mnie- powiedziałaś

-Poczekaj, muszę odebrać klucze od Daniela, przecież oddałem mu je.

______________________

Koniec!! <3 Wybaczcie, że dopiero teraz :) Imagin napisany, przez nas obie :))

Pisałyśmy go troszkę w szkole podczas okienka i w szpitalu w którym musiałam leżeć :/ 

Mam nadzieję, że wam się podoba :)