Imagin Liam cz. 1 ♥

Na samym początku chciałam was bardzo przeprosić za mojego poprzedniego imagina i za to, że zabiłam w nim Zayna. NAPRAWDĘ WAS PRZEPRASZAM!!! Nie czuję się dobrze z tym, że was zawiodłam :( 

Może ten imagin jakoś zrekompensuje wam tamto... 

Miłego czytania :*

Muzyka

„ Liam, kochanie

To jest ostatnia rzecz, którą dla ciebie, a w zasadzie dla nas robię…

Na samym początku chciałam, żebyś wiedział, że bardzo, ale to bardzo cię kocham. Nawet pomimo naszych kłótni, które zdarzały się ostatnio coraz częściej, moje uczucie do ciebie nie wygasło. Wiem, że ty masz tak samo.

W ostatnim czasie nie mieliśmy dla siebie w ogóle czasu, ja pracowałam, ty również. Jak wracaliśmy do domu byliśmy zmęczeni i jedynym o czym marzyliśmy był sen, ale jak to w związku, często potrzebujemy tej bliskości, wiedzy, że jest taka jedna osoba na świecie, której na tobie zależy. Dla mnie taką osobą byłeś ty…

Zdaję sobie sprawę z tego, że w tej chwili płaczesz, uwierz mi, że ja także. Nie potrafię zatrzymać tych cholernych łez, które cisną mi się do oczu i moczą kartkę…

Przepraszam cię za to, co ci zrobiłam. Ja już po prostu nie umiałam sobie z tym wszystkim poradzić. W pracy problemy, w domu znowu wieczne kłótnie o byle co.

Czy to jest normalne w związku? Czy każda para tak się zachowuje? Czy każda para ma czasem taki „kryzys”?

Nie wiem, ale nie obchodzą mnie inni. Obchodził mnie tylko nasz związek…

Pamiętasz dzień, w którym się poznaliśmy? Ja pamiętam go doskonale.

Siedziałam na naszej już ławce w parku i płakałam po zerwaniu z chłopakiem. Usiadłeś koło mnie i bez słowa przytuliłeś. Tego mi wtedy było trzeba, czyjejś bliskości. Z każdym dniem nasze uczucia do siebie wzrastały. Pamiętam, że po miesiącu chciałam zerwać z tobą wszelkie kontakty, bo w tak krótkim czasie skradłeś doszczętnie moje serce, a ja nie mogłam ci go odebrać. Myślałam wtedy, że jak wyjadę to wszystko będzie tak jak kiedyś. Na szczęście zatrzymałeś mnie przed wejściem do taksówki i wyznałeś swoje uczucia, jakie do mnie żywisz. Byłam najszczęśliwszą osobą na świecie.

Kiedy się do ciebie wprowadzałam, myślałam, że będzie zupełnie inaczej. Niestety przeliczyłam się.

Z dnia na dzień było coraz gorzej. Ty byłeś całkowicie pochłonięty pracą, ja w tym czasie zajmowałam się sobą, a potem poszłam do pracy. Nie widzieliśmy się prawie wcale, a jak już nastąpił taki moment to  rzucaliśmy sobie mordercze spojrzenia i warczeliśmy na siebie.

Nie raz myślałam, by się wyprowadzić. Nie robiłam tego, bo dawałam nam kolejne i kolejne szanse. Nie uważasz, że było ich zdecydowanie za dużo?

Nie mam zielonego pojęcia, co w tej chwili sobie o mnie myślisz i raczej się tego nie dowiem. Gdy będziesz to czytał, mnie już nie będzie. Będę po drugiej stronie.

To nie jest dla mnie łatwe, ale ja już po prostu nie mogę. Nie mam siły dawać nam następnej szansy, bo wiem, że to nie ma całkowicie sensu.

Całe moje życie nie ma sensu. Straciłam wiarę we wszystko. Już nic mnie nie podbuduje psychicznie.

Pewnie teraz nazwiesz mnie tchórzem…

Tak jestem tchórzem. Spieprzę to wszystko zabijając się, a powinnam walczyć.

Mama od małego wpajała mi do głowy, by się nie poddawać. Moja walka sięgnęła już szczytu…

Czuję jak opadam na dno i nikt, ani nic nie poda mi ręki i nie wyciągnie z tego dołka.

Z każdą kolejną sekundą czuję się jeszcze gorzej.

Liaś, ja naprawdę nie mam już siły…

Muszę to już skończyć raz na zawsze.

Chcę żebyś wiedział, że kocham cię najmocniej na świecie i będę na ciebie czekać, tam w górze

Twoja na zawsze [T.I] :*”

Co to do jasnej cholery ma być? Nie, ona nie może się zabić. Ja ją przecież kocham!!!

Wiem, że ostatnimi czasy bardzo ją zaniedbywałem. Przyznaję się do tego, ale ja się nie poddaję!

Muszę ją znaleźć…

Myśl, Liam, myśl. Gdzie ona mogła pójść?

Wbiegłem do naszej sypialni w celu znalezienia jej pamiętnika. Wiedziałem, że powinienem, ale co mam w takiej sytuacji zrobić? Chcę ją mieć przy sobie, by w każdej chwili się do niej przytulić, powiedzieć jak bardzo ją kocham, a nie przychodzić każdego dnia na cmentarz i wpatrując się w marmurową płytę wylewać łzy…

Po długich poszukiwaniach, w końcu znalazłem ten zeszyt. Otworzyłem go i od razu przerzuciłem kartki na ostatnią zapisaną stronę. Zacząłem czytać:

„ […] Nie mogę tak dłużej, to koniec. Wszystko mam już zaplanowane. Zrobię to w miejscu, gdzie nie ma ludzi. Nie chcę by tak szybko mnie znaleźli […]”

Na samym początku naszej znajomości, jeszcze wtedy, gdy byliśmy przyjaciółmi [T.I] pokazała mi takie jego miejsce. Powiedziała, że często tam przychodzi, gdy chce pobyć sama, że nikt tam nie przychodzi. To było jej miejsce, o którym zostałem poinformowany tylko ja. Nikt inny nie miał pojęcia o tym miejscu.

Zabrałem szybko telefon i wsiadłem do samochodu, ruszając jak najszybciej się da. Po drodze złamałem chyba wszystkie możliwe przepisy, ale mało mnie to obchodziło w tym momencie. Teraz liczyła się tylko ona- [T.I].

Po 20 minutach byłem na miejscu. Wybiegłem z samochodu, nawet nie zamykając za sobą drzwi. Przedarłem się pomiędzy krzakami i po chwili zacząłem wzrokiem ogarniać cały teren, aż w pewnym momencie spostrzegłem skuloną w kłębek dziewczynę. Siedziała na trawie zalana łzami. Skierowałem się w jej stronę, po czym od razu usiadłem obok niej. [T.I] najpierw spojrzała na mnie, a potem z całej siły przytuliła. Przyciągnąłem ją do siebie tak, że między nami nie było wolnej przestrzeni i uspokajająco gładziłem jej głowę, co jakiś czas całując we włosy. Czułem, jak pod moim dotykiem się rozluźnia.

T: Skąd wiedziałeś gdzie jestem?- zapytała, gdy już się uspokoiła.

L: Trochę mi to zajęło, zanim przypomniało mi się, że to twoje ulubione miejsce- posłałem jej delikatny uśmiech, który po chwili zszedł z mojej twarzy- Kotku, co ty chciałaś zrobić?

T: Liam…. Prze...przepraszam…- ponownie w jej oczach pojawiły się, chciałem ją przytulić, lecz ta odsunęła się odrobinę ode mnie i wytarła łzy rękawem od mojej bluzy, którą miała na sobie. Wzięła kilka głębokich wdechów i zaczęła mówić- Liam, ja już tak dłużej nie mogłam, rozumiesz? Napisałam ten list już dawno, ale dopiero dzisiaj zdecydowałam się na to, by ujrzał światło dzienne. Chciałam się zabić, o niczym innym nie marzyłam, naprawdę, ale… ale jestem tchórzem i nie odważyłam się na to posunięcie.

L: Jak długo tu jesteś?- przerwałem jej, ale po prostu musiałem to wiedzieć.

T: Dwie godziny po twoim wyjściu zostawiłam list i przyszłam tutaj- o mój Boże, gdyby jednak zdecydowała się na to, na pewno bym nie zdążył. Siedział bym teraz zalany łzami przy jej zwłokach. Dziewczyna w ogóle na mnie nie patrzyła. Jej całkowitą uwagę zwracało coś co było przed nami. Spojrzałem w tamtym kierunku, lecz nie ujrzałem tam tego, co widziała ona.

L: Ej, spójrz na mnie- złapałem jej podbródek i delikatnie odwróciłem jej głowę w moją stronę. Popatrzyłem prosto w te jej cudowne niebieskie oczy. Widziałem w nich strach i bezradność- Poradzimy sobie, rozumiesz? Teraz już nie będzie takie jak wcześniej… Teraz będzie lepiej, tak?- spojrzałem na nią pytającym wzrokiem, na co ona pokiwała delikatnie głową na znak zgody- Chodź- wstałem i wyciągnąłem w jej stronę rękę- Jedziemy do domu- pomogłem jej się podnieść i przygarniając dziewczynę jak najbliżej siebie poszliśmy w stronę samochodu, a już po 30 minutach byliśmy w domu.

~oczami [T.I]~

Pierwszą  rzeczą jaką zrobił Liam po przekroczeniu progu mieszkania, było rozerwanie na drobniuteńkie kawałeczki tego cholernego listu. Nie miałam na nic siły, gdy na mnie spojrzał nie mogłam mu nawet posłać  czegoś co przypominałoby uśmiech. Byłam przygnębiona, czułam się jak chory psychicznie człowiek, który załamał się po nieudanej próbie samobójczej. To wszystko powoli mnie przerasta, ale dopiero jak pojechałam w tamto miejsce i uświadomiłam sobie jak bardzo kocham Liama, postanowiłam walczyć. Nie mam pojęcia, co bym zrobiła gdyby Liaś nie przyjechał po mnie. Nie wiem, czy wróciłabym do domu. Nic nie wiem.

L: Jak się czujesz?- zapytał troskliwie łapiąc mnie za ramiona i patrząc prosto w oczy.

T: Koszmarnie, a nawet gorzej, pójdę się położyć…- oznajmiłam i zaczęłam się kierować do naszej sypialni.

L: Przynieść ci coś?- zatrzymałam się i przez chwilę pomyślałam, czy czegoś potrzebuję, lecz w ostateczności pokręciłam przecząco głową- Niedługo do ciebie przyjdę, muszę tylko zadzwonić- poinformował mnie i wyciągając wcześniej telefon poszedł do kuchni, a ja kontynuowałam swoją drogę do sypialni. Nie miałam nawet siły się umyć, więc postanowiłam zrobić to jutro. Ubrałam tylko jakąś koszulkę bruneta i moje krótkie spodenki, po czym od razu weszłam pod kołdrę i odpłynęłam w krainę snu.

„Stałam panicznie rozglądając się w każdą stronę. Czułam czyjąś obecność, lecz za nic ten ktoś nie chciał się ujawnić. Wokół mnie było czarno, by cokolwiek dojrzeć musiałam ostro wytężyć wzrok, choć i to na mało się zdawało. Nie wiedziałam gdzie jestem, co tutaj robię i jak się tu dostałam.

Nagle usłyszałam mrożący krew w moich żyłaś szmer. Odgłos dochodził z bardzo bliska. Odskoczyłam od tamtego miejsca, lecz nie dane mi było ustać na nogach, bo potknęłam się o coś i wylądowałam na zimnej i brudnej posadzce. Podpierając się na rękach zaczęłam się cofać. Ciągle próbowałam cokolwiek dojrzeć w tej otaczającej mnie ciemności. W pewnym momencie natrafiłam na coś. Wstałam i odwróciłam się w kierunku tej „przeszkody”. W tej samej chwili pomieszczenie, w którym się znajdowałam wypełniło jasne, rażące w oczy światło. Od razu spojrzałam na podłogę. Łzy w ułamku sekundy pojawiły się w moich oczach i spływały po policzkach. Ujrzałam tam MARTWEGO Liama, a obok niego kartka: Ty nie miałaś siły się zabić, to ja postanowiłem zająć się twoim chłoptasiem. Usłyszałam za sobą chrząknięcie. Powoli zaczęłam się odwracać. Ujrzałam tam...”

Obudziłam się, momentalnie biorąc jeden głęboki oddech i podnosząc się do pozycji siedzącej.  

L: Kotku, co się stało?- chłopak podbiegł do mnie i usiadł na łóżku. Nie myśląc już dłużej wtuliłam się w niego z całej siły i zaczęłam płakać- Shh… Już, spokojnie. Jestem tu. To był tylko zły sen…- mówił gładząc

ręką moją głowę.

T: O mój Boże, śniło mi się, że ktoś cię zabił. To było tak realistyczne…- płakałam w jego koszulkę, mocząc ją.

L: Spokojnie, jestem tutaj, widzisz? Wszystko jest już okej…

T: Nie, Liam, nic nie jest okej. Ja już tak dłużej nie mogę- powiedziałam donośnie.

L: Co masz na myśli?- zapytał zdezorientowany.

T: To koniec…

L: Czego koniec?- on nic nie rozumiał. On potrafił sobie z tym wszystkim poradzić, ale ja nie… Nie byłam na tyle silna, by kolejny raz wejść w to samo gówno. Nie miałam stu procentowej pewności, że będzie lepiej. Nie miałam na nic gwarancji…

T: Koniec nas…- odpowiedziałam cichutko i powoli wstając z łóżka pokierowałam się do szafy, z której wyciągnęłam torbę i zaczęłam do niej wrzucać swoje rzeczy. Po 15 minutach byłam gotowa. Miałam już otwierać drzwi, gdy poczułam dotyk na moim ramieniu. Odwróciłam się i spojrzałam na Liama.

L: Ja się tak łatwo nie poddam- powiedział i wytarł spływającą łzę ze swojego policzka.

______________________________________

Hejka, mam nadzieję, że wam się podobało :) Chcę napisać do tego jeszcze drugą część, kto wie, może ich będzie więcej??? To wszystko zależy od was ;) 

Kolejny imagin będzie dodany przez Natalię, która postanowiła zrobić wam niespodziankę i dodać jednego imagina (ALE TO NIE ZNACZY, ŻE WRACA!!!) 

15 KOMENTARZY= NOWY IMAGIN

Agan :*